Czy jest sens podniecać się amerykańskimi fotelikami?

Jest. Taki sam jak powiesić sobie na ścianie plakat gwiazdeczki porno i marzyć po nocach, że pewnego dnia zapuka do naszych drzwi z gorąca pizzą oferując gratis fellatio jakiego nie doznał nawet Berlusconi podczas imprez roboczo zwanymi bunga-bunga. Ciekawa  i kusząca perspektywa. Tyle, że całkowicie nie na miejscu, bo żadna gwiazdeczka do nas nie zapuka, więc my też nie popukamy, dlatego lepiej skupić się na dziewczynach chodzących po naszych ulicach i będących w naszym zasięgu do tego najpiękniejszymi na całym świecie. Jeśli nie jesteśmy jurnymi ogierami naszprycowanymi viagrą i walącymi główne role w produkcjach spod znaku różowej landrynki to z gwiazdeczkami przemysłu pornograficznego nie będziemy mieli żadnego kontaktu. Po co więc zawracać sobie głowę niezdrowymi fantazjami i do tego zarażać nimi innych? Z fotelami jest podobnie a rozpisywanie się o cudownych konstrukcjach made in usa jest chybionym pomysłem. 

Dlaczego chybionym? Z prostej przyczyny, miłość do gwiazdeczki porno może skończyć się komplikacjami natury psychicznej. Będzie to miłość niespełniona i zupełnie nieodwzajemniona, a każda taka miłość kończy się źle. Zapytajcie Narcyza, Edypa czy inną Julię. Związek bez przyszłości łamie niejedno serce, a promowanie gwiazdeczek porno w postaci foteli zza wielkiej wody to nieporozumienie. 

Nasze społeczeństwo ma w sobie taką dziwną cechę, że to co jest ciężko dostępne musi być lepsze. Jeśli jabłka to tylko od sąsiada. Jeśli żona to cudza. Jeśli kopacz piłki nożnej to najlepszy z Brazylii. Nawet jeśli widzi na tylko jedno oko, a w młodości koledzy dla żartu obcięli mu stopę. Wszystko to nie ma znaczenia, nie nasz, znaczy lepszy. (Chociaż może akurat w przypadku kopaczy nie mam racji.) Nie mam pojęcia czy to przeświadczenie wynika ze zbyt długiego przebywania za żelazną kurtyną i wiarą w istnienie lepszego świata, czy może po prostu jesteśmy wierni ideałom i w dalszym ciągu cudze chwalimy, a swego nie znamy.

Każdy z nas zna kogoś kto był w Ameryce, co drugi ma kuzynkę na Green Poincie, a co trzeci szwagra  w Szikago. Znając przedsiębiorczość naszego narodu, który nie widzi problemu w wysyłce butelki aventa spod Londynu do Koluszek bo dzięki allegro opłaca się, lada moment będziemy mieli wysyp fotelików made in usa, których nikt nie będzie potrafił zamontować i w razie jakiegokolwiek wypadku ubezpieczyciel wypnie się na rodziców użytkownika takiego cuda ponieważ w świetle prawa fotelik bez europejskiej homologacji nie jest fotelikiem. Nie bardzo rozumiem też zachwyt, nad możliwością przewożenia czterdziestu kilowego dziecka we własnych pasach. Jasne, jest to ciekawe rozwiązanie, tyle że o ile otyłość wśród polskiej młodzieży bywa problemem poruszanym z okazji dnia cukrzyka, o tyle w stanach jest plagą i tam takie fotele są koniecznością. Prawdopodobnie wynika to z faktu, że dzień bez hamburgera wielkości bizona jest uznany za dzień stracony, podobnie jak dzień bez tornada, inwazji na niedemokratyczny kraj w bliżej nieokreślonym miejscu świata i porządnej strzelaniny w szkole podstawowej.
Myślicie, że nie mam racji? Otóż mam. Maxi cosi rodi i sunshine kids monterey były testowane na manekinach ważących coś koło 54 kilo. Co to znaczy dla polskiego rodzica? Absolutnie nic. Czy ktokolwiek, z użytkowników tych foteli jest w stanie wyobrazić sobie swoje dziecko przy tej wadze w tych fotelach? Oczywiście, że nie. Wasze dzieci w te fotele najzwyklej w świecie by się nie zmieściły. Ja ważyłem 54 kilo jak miałem 16 lat. Powiedzcie 16 latkowi, żeby usiadł w foteliku samochodowym. Powodzenia życzę. Dźgnąłby was nożem i wyśmiał publicznie za pomocą twittera.
Foteliki amerykańskie są ciekawe, bez dwóch zdań. Ale mówienie i chwalenie ich na głos jest dosyć ryzykowne. Parę lat temu dużą popularnością cieszył się sunshine radian, promowany głównie na forach internetowych i sprzedawany przez allegro. Fotel montowany tyłem do kierunku jazdy, z dużym przedziałem wagowym i w niezłej cenie. Wszystko się zgadza, tyle że niewiele osób potrafi go zamontować i używać. Ktoś wyczuł interes, mamy chciały dobrze, wyszło jak zawsze. Pomijam fakt, że dzieci są wożone w urządzeniach nie będących w sensie prawnym fotelikami, co również może mieć przykre konsekwencje. Montaż fotelika rzadko w rzeczywistości przypomina to co jest pokazane na youtubie, gdzie miła pani w półmetrowych szpilkach i z tipsami długości kolei transsyberyjskiej montuje fotelik lewą nogą w międzyczasie rozgrywając popołudniową partyjkę brydża z sąsiadką. Często przy montażu fotela w aucie pada się pytanie z serii: czy tak może być? Dystrybutor wam nie odpowie, bo go nie ma. Sprzedawca na każde pytanie rzuci: tak, oczywiście, nie ma problemu. O cokolwiek byście pytali, nawet jak będziecie montować fotel na dachu to nie zauważy przeciwwskazań. Producent? Konia z rzędem dla tego, kto miał jakiekolwiek wątpliwości i wysłał maila do producenta. Czy chcemy fundować rodzicom powtórkę z rozrywki? Przestrzegam. Może niech najpierw dystrybutor danej marki na kraj wprowadzi dany fotel do sprzedaży, przeszkoli osoby, które zajmują się sprzedażą nowego tronu, a dopiero później brać blogowo-fotelikowa będzie rozpływać się nad cudownymi wynalazkami zza wielkiej wody. Taka moja propozycja. Proste.